De afgelopen keren dat ik in Las Vegas was, heb ik filmpjes gemaakt en stukken geschreven over de luxe hotels op The Strip. Ze zijn eventueel nog steeds beschikbaar op http://www.kassenaar.nl/vegas/.
Gisteren maakt ik een tripje naar het ‘Andere Las Vegas’. Niet de wereld van de overdaad, de glitter en de glamour, maar naar de straatjes daarachter. De wijken waar geen toeristen lopen, maar waar gewone mensen wonen die in Las Vegas hun bestaan proberen vorm te geven. De mannen en vrouwen die in de grote hotels werken als croupier, blackjack-host, schoonmaker, of gewoon een baan hebben als ambtenaar, leraar, vuilnisophaler en meer. Mensen met kinderen, die gewoon naar school gaan. Mensen met problemen als ieder ander. Voor wie het niet elke dag feest is. Waar de glasscherven op straat liggen en de tuinen bestaan uit verdroogde struiken en versleten autobanden.
Op de Strip kun je helicopter-tours boeken. Je vliegt dan vanaf McCarran airport over de grote hotels op de Strip en tevens naar het oude Las Vegas bekend uit de films uit de jaren vijftig. Het deel dat nu Fremont Street en omgeving is. Je cirkelt dan een kwartiertje of twintig minuten boven alle bekende hotels en casino’s en kunt alles vanuit de lucht bekijken. Twee bruisende centra van toerisme, met daartussenin geklemd de gewone man. En asfalt. Heel veel asfalt.
Over dat stuk van Las Vegas – waar de helicopters alleen maar snel overheen vliegen om van het ene naar het andere deel te gaan, maar niet blijven hangen om het eens goed te bekijken – gaat dit verslagje in foto’s.
Downtown entry
Het ‘echte’ Las Vegas sign staat in het zuiden, als je de stad vanuit de snelweg vanuit Los Angeles binnenkomt. Om Downtown Las Vegas een eigen tintje te geven –en wellicht de grandeur wat te verhogen - hebben ze op de invalsweg een kopie geplaatst.
Verval
Ik liep daarna over Paradise Road – what’s in a name – naar het noorden. In Las Vegas is kennelijk – net als in de rest van de Verenigde Staten – veel werk voor letselschade-advocaten en echtscheidingsbemiddelaars. Om de paar meter staan reuze hoge borden met de aansporing hen te bellen en zo het financiële paradijs binnen te halen.
Adviesbureau’s op law-and-order gebied. Vaak vervallen, of met dichtgetimmerde ramen. Hoe wanhopig moet je zijn om je tot een dergelijk bureau te wenden? Zo weggelopen uit een John Grisham-boek, lijkt het.
Talloze huizen zijn verlaten en staan te koop of zijn te huur. Je hoeft niet veel blocks te lopen om deze foto’s te kunnen schieten.
Zou Larry Burns het gered hebben bij de Sheriff-verkiezingen? De staat waarin deze borden zijn achtergelaten doet het niet vermoeden.
Op een willekeurige parkeerplaats is deze gebutste en geblesseerde Ford Pick Up-truck achtergelaten. De nummerplaat is verwijderd, de auto onder een dikke laag woestijnstof en zichtbaar maanden niet gebruikt.
Wedding chapel
En: het is Las Vegas. Dus er kan getrouwd worden. Op alle mogelijke plekken, in ieders achtertuin. Deze ‘wedding chapel’ bestaat uit een stukje kunstgras, een paar verdroogde struiken en een verroeste schommel onder een bouwmarkt-prieeltje. In het grastapijt zijn gaten gevallen en aan de randen krult het op. Er is niemand te zien, de ramen zijn gesloten.
Achter de hekken liggen gebroken flessen. Verderop staat een verhuurwinkeltje waar bruidsparen in spé een trouwjapon (1, één) kunnen huren of een tuxedo. Of desgewenst een Elvis-pak. Herstel: het Elvis-pak. Het pak dat in de etalage hangt.
Is dat je nog te veel moeite, dan kun je altijd nog een drive-through wedding organiseren. Dan hoef je de auto niet uit. En dat kan 24 uur per dag.
Verval
Ik weet het niet hoor. Welke ondernemer zou bij het zien van dit soort braakliggende vierkantjes grond nu werkelijk denken, “Yes! DIT is de plek. Hier ga ik mijn droombedrijf starten”? Ook dit witblauwe bord heeft de tand des tijds niet doorstaan. De letters laten los, het blauw verbleekt onder de onbarmhartige Vegas-zon. Want hoewel het half november is, was het toch nog een kleine 30 graden in de schaduw. Onder de oogverblindend blauwe lucht.
Hier wonen mensen. Ik bedoel, letterlijk. Op de volgende foto. Kartonnen dozen met schamele bezittingen, waartussen een vrouw een potje kookt op een butagasstelletje. Op het muurtje ligt een man te slapen. Ik geneer me om er als toerist een foto van te maken. Het lijkt ze niet te kunnen schelen.
En ook hierom is downtown Las Vegas bekend. De stripclubs. Dagelijks naakt. Aankondigingen van wapenshows. Topless cabaret. 24 uur per dag. Datgene waar ze in het ‘fatsoenlijke’ deel van de Strip liever niet al te veel aan herinnerd worden.
Positivisme
Maar ook: het zijn Amerikanen. Ze zijn dus altijd optimistisch over de toekomst. En misschien is het volgende hotel dat we uit de grond stampen of oprichten wel succesvol. Het kan immers altijd, nietwaar? Het SLS-hotel waar ik langs liep, heette voorheen het Sahara-hotel en is ondertussen gerenoveerd in 1963-1966, 1969-1999, 2003 en onlangs weer van 2011-2013. Een paar weken geleden heeft het opnieuw zijn deuren geopend.
En ‘renovatie’ betekent hier niet een likje verf of een nieuw behangetje, maar eerder dat het complete hotel wordt gesloopt en dat op dezelfde plek een nieuwer, luxer en nog groter hotel verrijst. Het is werkelijk niet voor te stellen als je het niet met eigen ogen hebt gezien.
Er wordt gebouwd in Las Vegas. Altijd en overal.
Voorwaarts naar een ongetwijfeld betere toekomst. Met of zonder echtscheidingsadvocaten. Met of zonder sheriff Larry Burns.
Tot ziens, downtown Las Vegas.
Peter Kassenaar
-- 11 november 2014