Ik geef training in frontend tools en stacks als HTML, JavaScript, TypeScript, React, Angular en Vue. Ik schrijf boeken en artikelen over tal van (ICT-) onderwerpen. Ik was lead developer en directeur bij Yindo - Jouw digitale bibliotheek. Je kunt mij volgen op Twitter(@PeterKassenaar).

In dit blog vind je persoonlijke artikelen, die niet noodzakelijk tech-gerelateerd zijn.

Views and expressions are my own.

Terug naar de algemene site.

05april

Top-3 YouTube Chess Channels

After a hiatus of around 25 years I recently picked up the habit of playing chess again. Much has changed!

The last time I played, you exchanged email addresses with fellow chess playing fanatics and send each other daily mails containing the moves you wanted to make in plain text format. You had to load that text into a chess program you picked up somewhere from a BBS (Bulletin Board System, remember those?) and analyzed the move. Then you made your move, exported the newly created file to your mailing program and emailed it back. However, back then we considered it blazingly fast, because the alternative was writing your move by hand on a postcard, post it somewhere in a mailbox to have it send to your opponent. When lucky, an exchange of one (1) move for black and white only took two or three days.

Anyway. Excuses me for telling tales from my rocking chair on the porch. Nowadays we have a plethora of online chess platforms. Recently I signed up for an account at chess.com. It is one of the biggest platforms and this article helped me decide which one to choose.

I enjoy playing people from all over the world (real time! My head sometimes still explodes when thinking about that), solve puzzles, and learn a thing or two from its extensive database with videos, articles and more.

However, when I’m not at the board I also enjoy watching YouTube videos. I’m always eager to learn more, or use the gazillion chess videos just for entertainment. Among the countless chess channels out there, I found these three most entertaining and valuable.

They are in no particular order. Sometimes I like to learn new things, and watch opening theories from Gotham Chess. Other times I watch historic games and have them explained by Agadmator. And sometimes I just want to listen to Eric Rosen. So I ordered my three favorite channels by the number of YouTube subscribers.

1. Agadmator – 1.08M Subscribers

“HELLO EVERYONE!” If you have ever only watched one chess video, chances are it was from Agadmator. It is the most popular chess channel on YouTube, serving over one million subscribers. It’s hosted by Antonio Radić from Croatia.

chess-agadmator

Agadmator is known for his frantic uploading schedule and his explanation of popular [historic] matches. He always discusses a match in great detail, explaining the thoughts of the players and alternative lines that could be played (but were not). When a critical or deciding move is made, he goes like “I now give you a couple of seconds to pause the video and try to find what XXX did here”. And after some seconds of awkwardly looking away from the camera he goes like “well, to those of you who found move YYY, congratulations!” and continues the game unfazed.

You can definitely learn a lot from the explanations. The matches and comments are most entertaining.

2. Gotham chess – 823K Subscribers

If you’re into some chess lessons, alternative opening theories or endgame tactics, look no further than Levy Rozman’s channel Gotham Chess. Rozman, an International Master himself with an ELO rating in the 2300-2400 range, tells you all about it in easy to digest 10-minute videos.

chess-gotham

Well, the clips themselves are ten minutes long, but he fires the words and moves to you at such a rapid pace that it easily takes an hour or more to see for yourself what he actually did and how it can be of any benefit to your own games. You can buy more information via his chess lessons online, but he gives away an unprecedented amount of information for free. Go check this channel out if you want to improve your game.

3. Eric Rosen – 401K Subscribers

Almost the opposite of the frantic speed that Levy Rozman spews his words at you, is the channel of Eric Rosen, also an International Master. In a calm and soothing voice, he live plays dozens of random people/subscribers/bots/masters during his Twitch streaming sessions that he posts to YouTube afterwards.

chess-ericrosen

Needless to say that he wins most of them, but always in a polite and respectful manner. Sometimes even blindfolded. Eric Rosen stunned my by playing 3 minute bullet games, meanwhile being able to explain all of his moves and possible alternatives. All this when still being comfortable on time while at the same time his opponents struggle with only a few seconds on the clock.

BTW, if you ever have the chance to play Rosen and he goes like “Oh no, my Queen!” (or: Rook, Knight, Bishop), accompanied by a vileine smile, most likely he set up a trap for you so you’re confronted with checkmate in one of the next few moves.

Summary

Of course there are many, many more, but these are my favorite ones. Can you recommend a particular chess channel? Let me know in the comments below!

BTW – if you want to play a game of chess, hit me up on chess.com! My username is pkas06.

-- Peter Kassenaar
5 April 2021

05januari

Review – Azul, de Ramen van Sintra

In mijn serie board game reviews dit keer een blik op het bordspel Azul, De ramen van Sintra.

Net als het originele Azul is De ramen van Sintra een spel waarbij je zoveel mogelijk keramieken tegeltjes in de juiste volgorde plaatst en op deze wijze punten scoort. Azul – De ramen van Sintra is een volledig spel, het staat helemaal op zichzelf. Je hebt dus niet de oorspronkelijke Azul nodig om het te kunnen spelen. Het idee mag dan hetzelfde zijn als bij de oorspronkelijke versie van Azul, de uitwerking is compleet anders. Ditmaal is het je taak om glas-in-lood ramen te leggen volgens een vast patroon. Elk gevuld raam levert punten op.

azul-3

In het midden van de tafel worden een aantal schijven neergelegd. Dat zijn er vijf tot negen, afhankelijk van het aantal spelers. Op elke schijf komen random vier keramische stukken glas. Het spel bevat 100 glasstukken; twintig stuks van elk van de vijf kleuren. Je kiest één kleur glas als je aan de beurt bent en die plaats je op een van de ramen van je spelersbord. De kleuren die overblijven gaan naar het midden van de tafel. Je mag het glas echter alleen op een raam plaatsen dat zich rechts van je pion (de ‘glaszetter’) bevind. Wil je tegeltjes links daarvan plaatsen, dan zul je eerst een beurt moeten spenderen aan het terugplaatsen van je glaszetter naar het meest linkse raam. En dan zul je net zien: als je weer aan de beurt bent, is de glaskleur die je wilde pakken al buitgemaakt door een andere speler…

Kun je niet alle gekleurde tegeltjes plaatsen, dan krijg je per overgebleven glasstuk minpunten. Dit kan hard oplopen, dus het loont de moeite hier een goede tactiek voor uit te stippelen.

azul-4

Als een raam volledig gevuld is met glasstukken, mag je de punten voor dat raam optellen bij je score. Deze staan onderop je scorekaart genoemd. Het raam wordt dan omgedraaid en je mag de glazen aan de andere kant gaan vullen. Zo blijft het spel zich ook tijdens het spelen steeds veranderen. Is een raam voor de tweede keer gevuld, dan verdwijnt het uit het spel.

Gedurende elke ronde is één kleur de bonuskleur. Die volgorde wordt aan het begin van het spel bepaalt. De bonuskleur levert extra punten op. Het kan dus de moeite lonen nog even te wachten met het volbouwen van een raam, omdat je ziet dat die kleur de volgende ronde de bonuskleur is. Ook dat maakt dus onderdeel uit van je tactiek.

Azul – De ramen van Sintra borduurt slim verder op het succes van de originele Azul. Er is veel herkenbaar, maar voldoende veranderd om toch een compleet nieuw spel te zijn. De vormgeving is opnieuw prachtig, de speelstukken van hoge kwaliteit – daar is allemaal niks op aan te merken.

Persoonlijk ben ik echter toch minder te spreken over deze uitvoering. Er lijken behoorlijk wat kunstgrepen toegevoegd om het spel in balans te krijgen met voor elke speler gelijke mogelijkheden (met de glaszetter en het terugplaatsen, het bepalen van de strafpunten, de bonuskleuren, de eindtelling). Al is dat natuurlijk subjectief. Anderen vonden deze versie juist verrassender en lastiger te berekenen. Zeker met vier spelers. Het heeft voor mij evenwel niet de wauw-factor van de oorspronkelijke Azul. Het is zeker geen slecht spel, maar als ik moest kiezen uit de twee versies, dan wist ik het wel.

Oordeel zelf!

Meer informatie

Peter Kassenaar
-- 4 januari 2021

28december

Review – Azul

In mijn serie board game reviews dit keer een blik op het bordspel Azul.

Hoewel Azul pas in 2017 werd uitgebracht en op dit moment dus amper vier jaar oud is, mag het met recht al een klassieker worden genoemd. Er zijn inmiddels verschillende uitbreidingen of varianten op Azul verschenen, zoals Azul – De ramen van Sintra en Azul – Zomerpaviljoen. Hier bespreek ik echter de originele Azul met de oorspronkelijke regels.

azul-1

Azul is in de kern een abstract spel waarin je als speler beslissingen moet nemen op basis van onvolledige informatie. Dit op zichzelf saaie gegeven is echter enorm knap visueel gemaakt. Azul wordt geleverd met fraaie gekleurde keramische tegeltjes en mooi vormgegeven spelersbordjes. De werking is simpel. Aan het begin worden groepjes van vier tegeltjes verdeeld over een aantal schijven die in een cirkel in het midden van de tafel worden gelegd. Het aantal is afhankelijk van het aantal spelers.

Je moet in je beurt alle tegeltjes uit één kleur van een van de schijven pakken. De overige tegeltjes gaan naar de pot in het midden van de tafel. Je mag ook tegeltjes uit het midden pakken. Als je maar alle tegels van één kleur neemt. Met de genomen tegels moet je op je spelersbordje lijnen vormen in dezelfde kleur. De bovenste lijn bestaat uit één tegeltje, de lijn daaronder uit twee tegeltjes, enzovoort. Als een lijn vol is aan het einde van een ronde plaats je voor elke volle lijn één tegeltje op je 5x5 scorebord. De ronde is afgelopen als alle schijven leeg zijn en het midden ook. Tegeltjes die niet meer in een lijn passen maar die je toch verplicht moest nemen leveren minpunten op. Je moet immers *alle* tegeltjes van een bepaalde kleur nemen. Ook als je er maar een of twee nodig hebt om je lijn vol te maken.

azul-2

De onvolledige informatie is er op gebaseerd dat jij wel een beetje kunt inschatten, maar niet zeker weet welke kleuren je tegenspeler verzamelt. Daarom moet je beslissen: neem je een kleur tegeltjes waar je zelf wat aan hebt, of neem je tegeltjes die je zelf niet direct nodig hebt, maar om je tegenstander dwars te zitten? Als het einde van een ronde in zicht is kun je gaan rekenen: hoeveel kleuren liggen er nog, in welke aantallen, hoeveel heb ik nog nodig, welke kleuren willen mijn tegenstanders pakken, en zo verder. Dit maakt Azul tot een onvoorstelbaar diep spel, in de trant van “Ik weet dat jij weet, dat ik weet, dat jij weet, dat je blauw wilt. En dus pak ík die. Of niet.”

Het spel is afgelopen als een van de spelers een horizontale lijn van vijf kleuren heeft gemaakt. Elke kleur mag maar één keer in een lijn voorkomen. Dit zorgt er ook nog eens voor dat je in de loop van het spel steeds minder mogelijkheden krijgt. Keuzes die je in het begin hebt gemaakt, werken daarom sterk door in de rest van het spel.

Azul is een spel dat bij ons regelmatig op tafel komt. En elke keer is het anders.

 

Meer informatie

Peter Kassenaar
-- 28 december 2020

22december

Review – Wingspan

In mijn serie board game reviews dit keer een blik op het bordspel Wingspan.

Hoe je het ook wendt of keert, veel spellen kennen een voorspelbaar verloop: “begin met niets, en bouw een koninkrijk”, “Start allemaal op vakje 1 en loop met je pion zo snel mogelijk naar vakje 64”, “Deel iedereen een hand van vijf kaarten en verzamel de krachtigste combinaties”…

wingspan-1

Niets van dat alles bij Wingspan. Het enige dat elk spel hetzelfde is, is dat je vier mogelijke acties hebt om uit te kiezen als je aan de beurt bent. Voor de rest is alles elke keer anders. Ja, je zult je bord moeten vullen met vogelkaarten om punten te scoren en ja, je wilt meer punten scoren dan je tegenstander. Maar van alle 180 (vogel)kaarten die er zijn, belanden er per potje hooguit acht of negen op jouw bord. Terwijl de variëteit onder de beschikbare gevleugelden en hun mogelijke acties onvoorstelbaar hoog is. Want behalve dat vogels zelf punten opleveren, kunnen ze ook eieren in hun nest verzamelen (die aan het einde van het spel punten waard zijn), of andere, kleinere vogels opeten – die na afloop vanzelfsprekend ook punten waard zijn.

Om het compleet te maken is er een bordje met doelen per ronde (scoor zoveel mogelijk vogels in het bos, verzamel eieren in nesten die in een boomholte worden gemaakt enzovoort) die jou een voordeel kunnen opleveren per ronde. En er zijn bonusopdrachten die – je raad het al – aan het einde van het spel punten kunnen opleveren. Met andere woorden, een spelersbordje voor je neus met een indrukwekkend aantal vogels betekent niet automatisch dat je ook hebt gewonnen. De verscheidenheid aan mogelijke combinaties is gewoonweg niet te tellen. De uitkomst van een spel is dan ook totaal niet te voorspellen.

wingspan-2

Dat betekent niet dat je geen tactiek kunt uitstippelen, je zult die tactiek alleen tijdens het spel moeten uitzoeken en toepassen. Wingspan test daarmee je flexibiliteit. Vooraf een speelwijze verzinnen heeft geen enkele zin, want misschien krijg je helemaal niet de goede kaarten om jouw verzonnen tactiek uit te voeren. Je moet tijdens Wingspan dus soepel zijn en continu inspelen op de mogelijkheden die je krijgt: wil je een vogelkaart uitspelen? Dat kost je een bepaalde hoeveelheid voer. Die moet je dan wel eerst verzamelen. Maar om een kaart te spelen, moet je die wel eerst in je bezit hebben. En de kaart die je kiest of trekt, vereist misschien weer ander voer dan je zo-even hebt verzameld…et cetera.

Elk spelletje in Wingspan is daarmee anders. Je zult geen enkele sessie spelen die ook maar in de verte lijkt op eerdere spellen. Een piepklein puntje van kritiek – maar dan ben ik echt aan het muggenziften – is dat de interactie tussen spelers onderling niet erg hoog is. Iedereen is bezig zijn eigen volière te vullen met bos-, weide- en watervogels. De mogelijkheden om elkaar dwars te zitten of op het verkeerde been te zetten (maar ook: om elkaar te helpen), zijn vrijwel afwezig. Ieder is met zijn eigen dingetje bezig.

Maar verder? Alle onderdelen zijn supermooi uitgevoerd, van goede kwaliteit, het artwork op de kaarten is van bijzonder hoog niveau, alle informatie is beschikbaar in het Nederlands, je kunt het alleen spelen of met maximaal vijf personen, de balans is met elk aantal spelers waanzinnig goed. Kortom, aan alles is gedacht.

Wingspan. Koop het. Speel dat spel.

 

Meer informatie

Peter Kassenaar
-- 21 december 2020

15december

Review – Claim 2

In mijn serie board game reviews dit keer een blik op het kaartspel Claim 2.

De basisgedachte achter Claim 2 is exact gelijk aan die van Claim 1. Lees eventueel mijn review van Claim 1 hierover. Er zijn opnieuw vijf facties die vechten om de troon. Degene die de meeste facties verzameld aan het einde van het spel is de winnaar. Wel zijn er natuurlijk vijf nieuwe facties.

claim2

Ditmaal maken Gnomen, Reuzen, Trollen, Zieners en Draken hun opwachting. Uiteraard hebben ze allemaal gloednieuwe speciale krachten. Zo kan een Reus de Gnoom verpletteren (en wordt je Gnoom per saldo dus afgelegd, waardoor je er niks aan hebt) en mag je na het spelen van een Ziener bekijken of je de kaart uit het midden neemt, of die van de stapel. Dat zijn allemaal voordeeltjes. Je speelt Claim 2 in principe weer met twee spelers, maar gecombineerd met Claim 1 kun je ook met drie of vier spelers spelen.

Daarnaast kun je – en dat is superleuk! – facties uitwisselen met Claim 1. Zo kun je een heel nieuw deck samenstellen van vijf willekeurige facties. Als je dat doet, moet je je tactiek natuurlijk heroverwegen, omdat er ineens – deels – nieuwe speciale krachten in het spel zijn gekomen. Niet elke factie is te vervangen door een andere, je speelt altijd met de combinatie Reuzen/Gnomen (uit Claim 2) of Ridders/Goblins (uit Claim 1), aangevuld met drie andere facties naar keuze. Daar is wel erg goed over nagedacht en het geeft een extra dimensie aan het spel.

claim2-2

Als je van plan bent om Claim te kopen, is het een goed idee om direct beide versies aan te schaffen. Leer ze wel eerst afzonderlijk en ga daarna pas combineren. Dat kun je doen zodra je de speciale krachten van elke factie goed kent en hun voordelen in het spel kunt benutten.

Het artwork is opnieuw van uitmuntende kwaliteit en beeld de nieuwe facties geweldig uit.

 

Meer informatie

- Claim 2 bij BoardGameGeek (BGG)

- Claim 2 bij White Goblin Games (Nederlandstalig)

Peter Kassenaar
-- 14 december 2020

08juni

Review–Claim

Tags: | Categories: boardgames
E-mail | Permalink | Reacties (0) | Post RSSRSS comment feed

In mijn serie board game reviews dit keer een blik op het kaartspel Claim.

Claim is een kaartspel dat in twee rondes wordt gespeeld. Het volledige deck van 52 kaarten is verdeeld in vijf facties: Goblins, Dwergen, Dubbelgangers, Zombies en Ridders die elk een speciale kracht hebben. Ze hebben daarnaast een waarde, variërend van 0 tot 9. Elke ronde speel je met 13 kaarten. De overgebleven 26 kaarten liggen in het midden en de bovenste kaart wordt omgedraaid. Hier speel je om.

claim-1

In feite is het simpel. In elke slag speel je een kaart en je tegenstander moet volgen. Als je de hoogste kaart heb, win je de slag – tenzij je alsnog verliest door een speciale kracht van de kaart van de tegenstander. De winnaar van de slag mag de kaart uit het midden (waar om gespeeld wordt) pakken. De verliezer pakt een blinde kaart van de stapel. De gespeelde slag wordt afgelegd en doet verder niet meer mee Zo speel je 13 slagen, waarna je beiden opnieuw een hand van 13 kaarten hebt verzameld.

Met deze 13 kaarten wordt de uiteindelijke uitslag beslist. Want slagen die je in de tweede ronde wint, komen op je scorestapel. Aan het einde wordt vergeleken wie de meeste vertegenwoordigers per factie heeft. Omdat er een oneven aantal facties is en de waarden op de kaarten verschillen, is er altijd een winnaar. Je kunt dus winnen met 5 facties tegen 0, 4-1 of 3-2.

Speciale krachten

Als dit het enige zou zijn, zou Claim een tamelijk suf spel zijn. Gelukkig is er een zekere tactiek mogelijk. Soms is de kaart in het midden waar om gespeeld wordt, namelijk helemaal geen sterke kaart. Dan kun je beter opzettelijk de slag verliezen en hopen dat de blinde kaart die je trekt een sterkere kaart is. Ook kun je van tevoren bepalen welke facties je wilt verzamelen voor de tweede ronde. Die slagen (als de gewenste factie in het midden ligt) kun je dan proberen te winnen, terwijl je andere slagen express laat lopen.

In de tweede ronde wil je soms graag aan slag komen om je sterke verzamelde facties uit te spelen, maar lukt dat niet omdat je de factie die je tegenstander vraagt, moet volgen. Dan loopt je zorgvuldig uitgestippelde tactiek in de soep. Of je tegenstander maakt slim gebruik van de sterke krachten van bepaalde facties. Een Dubbelganger neemt bijvoorbeeld altijd het uiterlijk van de gevraagde factie aan, en een ‘hogere’ Dubbelganger kan dus een ‘lagere’ Goblin of Ridder verslaan; bij dwergen geldt juist dat de verliezer van de slag de gespeelde dwergen wint. Zo heeft elke factie zijn eigen specialiteit. Het duurt een paar potjes voordat je hier de fijne kneepjes en krachten van kent. Gelukkig maar, anders zou Claim na twee of drie keer spelen in een diepe la belanden. Dat is nu niet het geval.

claim-2

De standaardeditie speel je met twee spelers. Wanneer je ook Claim 2 hebt kun je het eventueel ook met drie of vier spelers spelen. De aangepaste regels staan op het spelregelvel.

Een verrassend leuk kaartspel waarvan je snel drie of vier potjes wegspeelt.

Een speciale vermelding verdient wat mij betreft het artwork op de kaarten. Je moet een beetje van de stijl houden, maar het is heel consequent doorgevoerd en de facties zijn echt enorm creatief uitgebeeld. Elke factie is uiterst herkenbaar. En toch ziet een Goblin 0 en totaal anders uit dan een Goblin 9. Hetzelfde geldt voor de andere facties. Gaat dat zien.

Meer informatie

Peter Kassenaar
-- 8 juni 2020

03juni

Review–Rovers van de Noordzee

Tags: | Categories: boardgames
E-mail | Permalink | Reacties (0) | Post RSSRSS comment feed

In mijn serie board game reviews dit keer een blik op Rovers van de Noordzee.

Dit spel hebben wij een aantal keer in een spellencafé gespeeld. Omdat we ook daar de regels moesten leren/lezen, is het lastig om te zeggen hoe lang het duurt. Wij waren er in ieder geval wel een dikke 90 minuten mee bezig. Het opzetten van het spel is best uitgebreid. Je moet veel klaarzetten en voorbereiden voordat je van start kunt. Het spel is gesitueerd in de tijd van de Vikingen.

rovers-1

Er zijn kaarten, werkers, schatten, grondstoffen en zo nog wat kleine zaken. Het doel van Rovers van de Noordzee is om grondstoffen te verzamelen en er daarna met je recruten op uit te trekken. Vervolgens plunder je landerijen, kloosters en forten.

Worker placement – maar dan anders

Het begin van het spel speelt zich daarom af op de onderkant van het bord (grondstoffen verzamelen) en verplaatst zich langzamerhand naar boven, waar de ‘duurdere’ landerijen zich bevinden. Wij vonden het behoorlijk dynamisch.

Uiteraard moet je eerst voldoende werken en de juiste grondstoffen verzamelen voordat je deze dure objecten kunt veroveren. Voor elke verovering scoor je overwinningspunten. Maar je kunt ook punten verzamelen door betere wapenuitrusting te kopen (wat ook weer helpt als je doelwitten wilt plunderen) en zelfs als je bemanning voor een deel dood gaat tijdens de plundering scoor je daarvoor punten. Het is dus niet zo dat per definitie degene die de meeste doelwitten heeft geplunderd ook automatisch de winnaar is. Dit is een leuk element in het spel: je kunt op verschillende manieren punten bij elkaar sprokkelen.

Het is afwijkend van andere worker-placement spellen in die zin dat je altijd maar één werker tot je beschikking hebt, die ruil je voor een andere werker op het bord. Er zijn drie kleuren werkers (wit, grijs en zwart), die elk verschillende soorten doelwitten kunnen aanvallen. Tactiek is daarom ook een belangrijk kenmerk. Maar het kost even tijd om uit te vogelen wát nou de mogelijke tactieken zijn.

rovers-2

De attributen van het spel (kaarten, buit) zijn mooi uitgevoerd, maar ik had graag wat meer onderscheid gezien tussen de kleuren werkers. Wit, zwart en grijs zijn nou niet bepaald onderscheidend en tamelijk saai. Dat misstaat een beetje in een verder heel mooi uitgevoerd spel. Er zijn daarnaast verschillende soorten bemanning (met kaarten) die je kunt rekruteren, waarbij elk bemanningslid speciale krachten heeft. Maar ook dit is soms onduidelijk en verschillende bemanningsleden komen meerdere keren voor, of hebben dezelfde krachten. Daar moet je goed op letten.

Het is absoluut de moeite waard om te leren, maar ik denk dat pas na 2-3x spelen de volledige potentie van het spel wordt benut. Je moet dus wat tijd investeren om het goed te leren spelen. Als je speelt met meerdere personen kan het spel wat sneller zijn afgelopen, omdat het vereiste totaalaantal plunderingen is bereikt. De dynamiek wordt dan wat anders.

Meer informatie

Peter Kassenaar
-- 3 juni 2020

22mei

Review–Spring Meadow

Tags: | Categories: boardgames
E-mail | Permalink | Reacties (0) | Post RSSRSS comment feed

Als je een beetje van puzzelen houdt en je kent Tetris, dan vind je Spring Meadow waarschijnlijk erg leuk. Elke speler krijgt een bordje waarop hij door middel van het plaatsen van tetrisachtige vormen zoveel mogelijk rijen moet vrijspelen.

spring-meadow

Het verhaal er achter is dat je een wandeling door de bergen maakt, en langzaam de sneeuw ziet wegsmelten waarna de groene weiden tevoorschijn komen. Dat klinkt een beetje suf, maar is in de praktijk een leuk thema. In de weiden zitten grote marmottenholen, die je wel, of juist niet moet afdekken. Door verschillende holen te combineren mag je extra tegeltjes pakken om rijen vol te maken.

Vormen speelstukken

Er zijn tientallen speelstukken in allerlei vormen, die op een groot speelveld van 5x5 worden gelegd. Per spel komen dus lang niet alle vormen aan bod, waardoor elk spel weer anders is. Met een marker die langs de randen beweegt kun je elke beurt een stuk naar keuze uit een rij of kolom pakken. Deze plaats je vervolgens zo efficiënt mogelijk op je eigen scorebord. Het speelbord wordt daardoor steeds leger en je keuzes worden steeds beperkter. Natuurlijk zul je zien dat je tegenstander in zijn beurt juist het stuk pakt dat jij nodig hebt om een rij compleet te maken. Dan moet je iets anders verzinnen. Maar omdat je weet wanneer jij weer aan de beurt komt en in welke kolom de markering dan staat, kun je (enigszins) voorspellen uit welke stukken je dan nog kunt kiezen. Zo kun je je rijen volbouwen.

spring-meadow-2

Het spel speelt vlot weg, een ronde duurt maar 10-15 minuten. Wie het eerst twee ronden heeft gewonnen is de winnaar van het spel. Je speelt het met minimaal twee spelers, kinderen vanaf 9-10 jaar zouden dit ook moeten kunnen. Al met al een aanrader. Maar als je niet van passen en meten houdt, moet je Spring Meadow laten liggen.

https://youtu.be/2UU5YvslaYY

Meer informatie

    Peter Kassenaar
    -- 22 mei 2020